14/11/09
...palabras dos teus ollos sobre o mar...
Madrugada, o porto adormeceu, amor,
a lúa abanea sobre as ondas,
piso espellos antes de que saia o sol
na noite gardei a túa memoria.
Perderei outra vez a vida
cando rompa a luz nos cons,
perderei o día que aprendín a bicar
palabras dos teus ollos sobre o mar,
perderei o día que aprendín a bicar
palabras dos teus ollos sobre o mar.
Veu o loito antes de vir o rumor,
levouno a marea baixo a sombra.
Barcos negros sulcan a mañá sen voz,
as redes baleiras, sen gaivotas.
E dirán, contarán mentiras
pra ofrecerllas ó Patrón:
quererán pechar cunhas moedas, quizais,
os teus ollos abertos sobre o mar,
quererán pechar cunhas moedas, quizais,
os teus ollos abertos sobre o mar.
Madrugada, o porto despertou, amor,
o reloxo do bar quedou varado
na costeira muda da desolación.
Non imos esquecer, nin perdoalo.
Volverei, volverei á vida
cando rompa a luz nos cons
porque nós arrancamos todo o orgullo do mar,
non nos afundiremos nunca máis
que na túa memoria xa non hai volta atrás:
non nos humillaredes NUNCA MÁIS.
(Xabier Cordal)
Sete
Sete anos. Disque o sete é un número máxico. Sete son os días da semana, as cores do arco iris, e os pecados capitais. Sete os outeiros de Roma, os selos do Apocalispse e os corpos celestes móviles que podemos divisar a simple vista. Sete as vidas dos gatos, as notas musicais e os mares...
Quizais, agora que se cumpren sete anos da traxedia, por fin paguen os culpables. Quizais nos ampare a mística sorte deste número. Quizais agora se escoite o berro pola dignidade dun pobo. Quizais esperten por fin as lembranzas que xa parecen esquecidas.
Marea de dignidade sempre!
6/11/09
Tonta
O xénero humano nunca deixará de sorprenderme. Non sei se é que son demasiado boa, tonta, ou que vivo nunha burbulla tapizada por simplistas historias de Hollywood que me teñen atontada. O certo é que eu, na miña inocencia habitual (porque insistir en que son tonta igual queda feo) sigo confiando na bondade das persoas. Si, definitivamente, debe ser que son tonta.
E unha mañá érgueste da cama, e ao virar unha esquina, o máis estúpido e fortuíto dos sucesos convértese en poderoso elemento revelador que che amosa a máis prondunda das evidencias: eres tonta.
Si, así como soa. Tonta.
E de tonta que eres, vólveste inocente (non ao revés, que sería tenro, non). E así non queres ver o que hai ao teu arredor ata que o estúpido e fortuíto suceso da esquina che demostra a evidencia. Entón, ademais de ver que es tonta, tamén ves que a xente non é tan boa, que ti non eres tan intuítiva, que os amigos non sempre son o que nós consideramos amigos.
E mentres sacas un por un todos os coitelos que che clavaron aqueles nos que un día, na túa inocencia, confiaches, só podes pensar no tonta que es, porque despois de todo, sigues sen ser capaz de imaxinar tanta maldade.
Será que, despois de todo, non podes evitar confiar na bondade da xente. Eres así de tonta.
Será que, despois de todo, non eres tan boa catando ás persoas. Eres así de tonta.
Será que, despois de todo, si eres realmente tonta. Aínda que quede feo.
E unha mañá érgueste da cama, e ao virar unha esquina, o máis estúpido e fortuíto dos sucesos convértese en poderoso elemento revelador que che amosa a máis prondunda das evidencias: eres tonta.
Si, así como soa. Tonta.
E de tonta que eres, vólveste inocente (non ao revés, que sería tenro, non). E así non queres ver o que hai ao teu arredor ata que o estúpido e fortuíto suceso da esquina che demostra a evidencia. Entón, ademais de ver que es tonta, tamén ves que a xente non é tan boa, que ti non eres tan intuítiva, que os amigos non sempre son o que nós consideramos amigos.
E mentres sacas un por un todos os coitelos que che clavaron aqueles nos que un día, na túa inocencia, confiaches, só podes pensar no tonta que es, porque despois de todo, sigues sen ser capaz de imaxinar tanta maldade.
Será que, despois de todo, non podes evitar confiar na bondade da xente. Eres así de tonta.
Será que, despois de todo, non eres tan boa catando ás persoas. Eres así de tonta.
Será que, despois de todo, si eres realmente tonta. Aínda que quede feo.
1/11/09
25/10/09
E será verdá!
Así que se hai quen che diga
que non lle gusta o galego
ti dille "non te preocupes,
que por ti x’o falo eu,
pero inda é boa vergoña
non saber o que é de teu"
Bótallela xa, non a agoches máis,
con todo o dereito queremos falar,
dilles que non foi como eles din
qu’en galego sempre quixemos vivir
qu’en galego agora podemos vivir
18/10/09
Queremos Galego (II)
Temos unha lingua. É un feito. Tan claro coma unha mañanciña de agosto.
Temos unha lingua. Unha lingua na que soñar, na que namorar, na que vibrar. Unha lingua na que rir, na que vivir. Unha lingua que latexa nas nosas sen, que enche os nosos peitos e sae polas nosas gorxas para uninos aos nosos irmáns, para deixar de ser eu e comezar a ser nós.
Temos unha lingua. Unha lingua que sobreviveu ao máis escuro, e chegou ata nós, como vencello intemporal cos nosos antergos. Unha lingua na que arrolar aos nosos nenos, coma un día nos arrolaron a nós.
Temos unha lingua. E queremos vivir nela.
Porque os meniños rebuldeiros, seguimos a falar a lingua nai
17/10/09
23/9/09
Bibliotequeando (de novo)
E aquí estamos de novo. A pouco máis dunha semana de empezar o curso, e atrapada nesta biblioteca, hoxe un pouco máis alegre, de novo. Esta vez por vontade propia. Esta vez porque si.
Non teño a máis remota idea do que será de min nos próximos meses. Non quero saber cal vai ser o meu futuro a longo prazo. Impórtame este momento. Non quero perder máis intres imaxinando, agardando... só quero vivir o que teño. E disfrutar co meu traballo, é un primeiro paso moi importante. Non si?
Non teño a máis remota idea do que será de min nos próximos meses. Non quero saber cal vai ser o meu futuro a longo prazo. Impórtame este momento. Non quero perder máis intres imaxinando, agardando... só quero vivir o que teño. E disfrutar co meu traballo, é un primeiro paso moi importante. Non si?
13/9/09
10/9/09
Carmelo (e II)
E a festa continúa (sempre adiante). E eu escoito dende a miña escura habitación. Mañá será outro día, e hoxe só unha lembranza convertida en espera.
Que alguén me lembre por quá me gustaba tanto a vida de estudante, por favor!
9/9/09
Carmelo (I)
Pídolle a Virxe do Carmen
que a temos en Ameneiro
pra que os de Calo tamén sepan
repinica-lo pandeiro
tocar a gaita tamén
para cando chegue o seu día
ir de romería e pasalo ben.
Atravesando cortiñas, montiños
veigas e prados
de vós xa nos despedimos
ata o ano que ven
porque nos poden pegar
que pola tardiña baixiña
a nosa casiña
temos que chegar.
(Anónimo)
que a temos en Ameneiro
pra que os de Calo tamén sepan
repinica-lo pandeiro
tocar a gaita tamén
para cando chegue o seu día
ir de romería e pasalo ben.
Atravesando cortiñas, montiños
veigas e prados
de vós xa nos despedimos
ata o ano que ven
porque nos poden pegar
que pola tardiña baixiña
a nosa casiña
temos que chegar.
(Anónimo)
1/9/09
Os que xa non teño
Un ano máis. Un día como outro calquera.
Tiven un profesor, un bo profesor, que adoitaba dicirnos: "vostedes sempre din que teñen tantos anos, pero eses non son os que teñen, senón os que xa non teñen"
E neste martes coma outro calquera, a esta precisa hora, consúmase o inevitable feito de que 22 son os que xa non teño. E iso, fai esta hora calquera, deste martes calquera, un momento que xa nunca máis voltarei a vivir, e por iso mesmo, único.
Tiven un profesor, un bo profesor, que adoitaba dicirnos: "vostedes sempre din que teñen tantos anos, pero eses non son os que teñen, senón os que xa non teñen"
E neste martes coma outro calquera, a esta precisa hora, consúmase o inevitable feito de que 22 son os que xa non teño. E iso, fai esta hora calquera, deste martes calquera, un momento que xa nunca máis voltarei a vivir, e por iso mesmo, único.
30/8/09
Míticas (Son09)
- Hicieron versiones de canciones al estilo de lo que venía siendo... eso.
[Rosa, futura mestra dando leccións de como explicarse]
- Voy a ser un tenedor
[Vale, Miri, eu deixoche ser o que queiras mentres non me pinches]
- Dónde es Fonforrón?
- Miriam, non sabes onde é Fonforrón??!!
- Si. Dónde es Fonforrón?
[Outra futura profe ensinando unha importante lección: o importante non é o que saibas, senón o que fagas crer que sabes -e se cola, cola-]
- Yo tengo MotoGP de coches! Ah, no... entonces no es MotoGP...
[Judy, unha futura profe máis que afortunadamente non se meteu a monitora de autoescola]
- Eso estaba aí pola mañá? [unha servidora]
- Por la mañana no, pero el otro día no.
[Aí, aí, Rosa... quedounos claro que con ver un par de capítulos de Doctor Who abondou para que nunca viras a dimensión temporal da mesma maneira, será por aquilo do Wibbly-Wobbly-Timey-Wimey]
- [un rato] ...lo encontré en el vestidor con mi ropa!
[Rosa, non mintas, que todos sabemos que era un rato nudista]
- Fala bien! - Dis tui!
[Modo moderadora on/: E agora, señoras e señores, procederemos ao debate sobre a nova proposta bilingüista da mestra Rosa Pulleiro. Por favor, señora Lago, conteña as bágoas para que todos poidamos continuar...]
- ...como le salía de la gana...
[Eu compréndote Rosa, cada un é moi libre de que lle saia o que lle dea a gana de onde lle dea a gana]
- Rosa, tu eres tonta, y el unto?
[Adrián, alegrámonos moito de que te procupes pola sopa ás tantas da mañá cando xa levamos un cacho na cama. Está claro que a culpa sempre é de Rosa]
- Después de haberse dado un moratón
[A Rosa os moratóns danllos de regalo nas caixas de cereais para que non os teña que facer ela mesma]
- Como querrais
[A Rosa encántanlle as vibrantes. Son moito máis majas que as golpeadas, está claro!]
- Judía no se comió la Miriam
[Claro, porque Miriam era un tenedor e pinchouna! -a frase é de Rosa, claro-]
- Y tenemos que comer las judías así, sin pelar? [Paula]
- E lo' como queres comelas? Que lle queres pelar? [Christian] [Hai que recoñecelo: os enanos este ano deron moito xogo]
- Di tui que a veces no me sale de la gana subir bien
[Miri-puteo directo a la yugular de Rosa]
- Eso es depende
[A profe Rosa retoma a súa lección maxistral sobre como expresarse]
- Te tiro un armario
- A que lle chamas ti armario
- A eso [sinalando unha mesa de noite]
- E a aquelo? [sinalando o armario]
- Armario empotrado!
[Hai que entender ao rapaz. Na época de Adri, Barrio Sésamo fora substituído polos Teletubbies, que como todos sabemos, non tiñan mobles!]
- Como es el truco de la vida? [Rosa, armada coa psp]
- Arriba-abajo-izquiera-derecha-círculo-círculo-ele-erre [Andrea, sen levantar a cabeza]
- :O [Miriam e eu - mentras Rosa e Adri nin se inmutan -]
[Alguén máis, ademais de Miri e eu, ve esta conversa como algo NON-NORMAL no medio da noite?]
- Jooooo... no tiene risa, pero me empecé a reir yo solo
[Siiii, Adri, si... nós entendémoste... -canto mal fixeron os teletubbies, por dios!-]
- Son a única que a estas horas [3:30 A.M.] nota que a sopa é unha cea moi lixeira? [eu]
- Que dice? [Adri]
- Que tiene hambre [Rosa]
[Que faría eu sen a miña subtituladora de cabeceira?]
- Alguien me da agua, por favor? [Ivis, tono repipi]
- Puedes coger un vaso por favoooooor? [Miriam, cos ollos en blanco e tono repipi-borde] [Se cando eu digo que os enanos este ano deron moito xogo... Ains, como se nota de quen aprendeu Miriam]
- María hazme caso A MI... A MI... A MI... Que estaba diciendo?
[Esa Iria!! Eu fágoche caso ao que queiras muller!!]
- María, te hago un masaje? Así hago cachas!
[Ejem, ejem... non é o que parece... é que a doctora Iria aprendeu a dar masaxes co mesmísimo mestre de Uma en Kill Bill]
- Mañana voy a comprar un troll lleno de patatas
[Iria ten outra versión sobre o que en realidade dixo, pero a realidade é que tod@s escoitamos troll]
- Que overbooking de cuchillos! Dejad que los cuchillos vengan a mi!
[Modo feirante on/:Y a continuación, señoras y señores, la increible doctora Iria, que en sus horas libres entre tacto rectal y encierro bibliotecario, se ofrece como ayudante de nuestro lanzador de cuchillos, cuchillos que luego reutiliza para diseccionar muertos en las prácticas, claro está]
- Demasiado pequeño para ser un niño. Fue un "pom", no un "po-rom-pom-pon-¡ay!"
[E que Arquímedes pasara á historia e Iria non coa súa teoría da diferencia da masa dun libro e dun neno...]
- Mª Elena, el queso está sangrando [Adri]
- Derreteuse?
- No, se le cayó el tomate encima.
[Nunca máis claro. Unha imaxe vale máis que mil palabras]
- Estos días salí en piernas
[Porque a Iria nas clases de anatomía explicáronlle que é recomendable levar sempre as pernas cando se sae da casa. Por iso nos paseaba fémures por riba das tapas no Tokio]
- Por que? Explota o algo de esas cosas que yo no sé y me pasan?
[Daría algo por lembrar de qué estaba falando Iria aquí...]
- Quien con juego fuega... [Judy]
- Meado se levanta! [Maru]
[Interesante reinterpretación posmodernista do refraneiro popular]
- Si, soy la Virgen María, quieres que te haga un hijo?
[Ou a min me contaron mal a historia, ou a Iria na facultade aínda non lle falaron de "abejas y florecillas"]
- Ir a un tupper
[Autor incógnito. Eu voto por Rosa]
- Has descubrido América
[Adri. Porque non só Rosa lle vai pegar todas as patadas ao dicionario]
- Vamos a buscarle es susconsciente
[Adri. E cando llo encontremos suscionámosllo, vale??]
- MV? Matrimono Visexual? [Adri]
- E como é eso? [eu]
- Dos bisexuales que se casan [Miri]
- No, dijo "matrimono"[Rosa]
- Ah! Pues dos monos que se casan! [Miri]
[Apoieimos todos xa os dereitos dos monos bisexuais!]
- Quieres una croqueta cruda?
[Non Rosa, non quero unha croqueta cruda. E tampouco unha SALCHICHA, que é o que tes pinchado no tenedor que me estás ofrencendo]
- Ala, pues a partir de ahora ya no voy a hablar más! [Miri, indignada]
- Vale [Rosa, indiferente]
- A ver... [Miri, incapaz de manter unha decisión durantes máis de tres segundos]
- Y un adjetivo metido ahí con fonética bisexual
[Adri á orla de filo! Yes we can!]
- Si, claro... me vas a llamar "Señora doctora de los... ehhh... Iria"
[A Vicecondesa do Vaso de Arriba, Iria, reorganizando as súas titulacións]
- [xogando a password] Animal + hormiga + anuncio + navidad + cartas = Ornitorrinco
[Rosa, o punto de partida sería: ti estás segura de que sabes o que é un ornitorrinco?]
- Ay! Que voy a estornudar y tengo muchas galletas en la boca!
["Señora doctora de los... Iria", deberías poñer o das galletas na porta da consulta]
- Ahora estoy despierta y con galletas en la mano, soy super-sexy, quieres lamerme?
[Ou esta... "Doctora Iria Bastón. Clientes famosos: el monstruo de las galletas"]
- Yo no sé quien es el de cuada
[Outro para a colección de letras fóra de sitio de Rosa. Cuada = cada -o que non axuda demasiado a comprender o resto do sentido-]
· Edito (recoñezo que faltaba unha):
- Ben polo menos non encontrei nada morto dentro do saco [Eu]
- Por que o dis? [Rosa]
- Porque leva un ano sen abrirse e xa podería un mafioso meterme unha cabeza de cabalo dentro e non me daría por amenazada e cando viñera a matarme diríalle "¿ein?"[Eu]
[Mujer previsora vale por dos]
[Rosa, futura mestra dando leccións de como explicarse]
- Voy a ser un tenedor
[Vale, Miri, eu deixoche ser o que queiras mentres non me pinches]
- Dónde es Fonforrón?
- Miriam, non sabes onde é Fonforrón??!!
- Si. Dónde es Fonforrón?
[Outra futura profe ensinando unha importante lección: o importante non é o que saibas, senón o que fagas crer que sabes -e se cola, cola-]
- Yo tengo MotoGP de coches! Ah, no... entonces no es MotoGP...
[Judy, unha futura profe máis que afortunadamente non se meteu a monitora de autoescola]
- Eso estaba aí pola mañá? [unha servidora]
- Por la mañana no, pero el otro día no.
[Aí, aí, Rosa... quedounos claro que con ver un par de capítulos de Doctor Who abondou para que nunca viras a dimensión temporal da mesma maneira, será por aquilo do Wibbly-Wobbly-Timey-Wimey]
- [un rato] ...lo encontré en el vestidor con mi ropa!
[Rosa, non mintas, que todos sabemos que era un rato nudista]
- Fala bien! - Dis tui!
[Modo moderadora on/: E agora, señoras e señores, procederemos ao debate sobre a nova proposta bilingüista da mestra Rosa Pulleiro. Por favor, señora Lago, conteña as bágoas para que todos poidamos continuar...]
- ...como le salía de la gana...
[Eu compréndote Rosa, cada un é moi libre de que lle saia o que lle dea a gana de onde lle dea a gana]
- Rosa, tu eres tonta, y el unto?
[Adrián, alegrámonos moito de que te procupes pola sopa ás tantas da mañá cando xa levamos un cacho na cama. Está claro que a culpa sempre é de Rosa]
- Después de haberse dado un moratón
[A Rosa os moratóns danllos de regalo nas caixas de cereais para que non os teña que facer ela mesma]
- Como querrais
[A Rosa encántanlle as vibrantes. Son moito máis majas que as golpeadas, está claro!]
- Judía no se comió la Miriam
[Claro, porque Miriam era un tenedor e pinchouna! -a frase é de Rosa, claro-]
- Y tenemos que comer las judías así, sin pelar? [Paula]
- E lo' como queres comelas? Que lle queres pelar? [Christian] [Hai que recoñecelo: os enanos este ano deron moito xogo]
- Di tui que a veces no me sale de la gana subir bien
[Miri-puteo directo a la yugular de Rosa]
- Eso es depende
[A profe Rosa retoma a súa lección maxistral sobre como expresarse]
- Te tiro un armario
- A que lle chamas ti armario
- A eso [sinalando unha mesa de noite]
- E a aquelo? [sinalando o armario]
- Armario empotrado!
[Hai que entender ao rapaz. Na época de Adri, Barrio Sésamo fora substituído polos Teletubbies, que como todos sabemos, non tiñan mobles!]
- Como es el truco de la vida? [Rosa, armada coa psp]
- Arriba-abajo-izquiera-derecha-círculo-círculo-ele-erre [Andrea, sen levantar a cabeza]
- :O [Miriam e eu - mentras Rosa e Adri nin se inmutan -]
[Alguén máis, ademais de Miri e eu, ve esta conversa como algo NON-NORMAL no medio da noite?]
- Jooooo... no tiene risa, pero me empecé a reir yo solo
[Siiii, Adri, si... nós entendémoste... -canto mal fixeron os teletubbies, por dios!-]
- Son a única que a estas horas [3:30 A.M.] nota que a sopa é unha cea moi lixeira? [eu]
- Que dice? [Adri]
- Que tiene hambre [Rosa]
[Que faría eu sen a miña subtituladora de cabeceira?]
- Alguien me da agua, por favor? [Ivis, tono repipi]
- Puedes coger un vaso por favoooooor? [Miriam, cos ollos en blanco e tono repipi-borde] [Se cando eu digo que os enanos este ano deron moito xogo... Ains, como se nota de quen aprendeu Miriam]
- María hazme caso A MI... A MI... A MI... Que estaba diciendo?
[Esa Iria!! Eu fágoche caso ao que queiras muller!!]
- María, te hago un masaje? Así hago cachas!
[Ejem, ejem... non é o que parece... é que a doctora Iria aprendeu a dar masaxes co mesmísimo mestre de Uma en Kill Bill]
- Mañana voy a comprar un troll lleno de patatas
[Iria ten outra versión sobre o que en realidade dixo, pero a realidade é que tod@s escoitamos troll]
- Que overbooking de cuchillos! Dejad que los cuchillos vengan a mi!
[Modo feirante on/:Y a continuación, señoras y señores, la increible doctora Iria, que en sus horas libres entre tacto rectal y encierro bibliotecario, se ofrece como ayudante de nuestro lanzador de cuchillos, cuchillos que luego reutiliza para diseccionar muertos en las prácticas, claro está]
- Demasiado pequeño para ser un niño. Fue un "pom", no un "po-rom-pom-pon-¡ay!"
[E que Arquímedes pasara á historia e Iria non coa súa teoría da diferencia da masa dun libro e dun neno...]
- Mª Elena, el queso está sangrando [Adri]
- Derreteuse?
- No, se le cayó el tomate encima.
[Nunca máis claro. Unha imaxe vale máis que mil palabras]
- Estos días salí en piernas
[Porque a Iria nas clases de anatomía explicáronlle que é recomendable levar sempre as pernas cando se sae da casa. Por iso nos paseaba fémures por riba das tapas no Tokio]
- Por que? Explota o algo de esas cosas que yo no sé y me pasan?
[Daría algo por lembrar de qué estaba falando Iria aquí...]
- Quien con juego fuega... [Judy]
- Meado se levanta! [Maru]
[Interesante reinterpretación posmodernista do refraneiro popular]
- Si, soy la Virgen María, quieres que te haga un hijo?
[Ou a min me contaron mal a historia, ou a Iria na facultade aínda non lle falaron de "abejas y florecillas"]
- Ir a un tupper
[Autor incógnito. Eu voto por Rosa]
- Has descubrido América
[Adri. Porque non só Rosa lle vai pegar todas as patadas ao dicionario]
- Vamos a buscarle es susconsciente
[Adri. E cando llo encontremos suscionámosllo, vale??]
- MV? Matrimono Visexual? [Adri]
- E como é eso? [eu]
- Dos bisexuales que se casan [Miri]
- No, dijo "matrimono"[Rosa]
- Ah! Pues dos monos que se casan! [Miri]
[Apoieimos todos xa os dereitos dos monos bisexuais!]
- Quieres una croqueta cruda?
[Non Rosa, non quero unha croqueta cruda. E tampouco unha SALCHICHA, que é o que tes pinchado no tenedor que me estás ofrencendo]
- Ala, pues a partir de ahora ya no voy a hablar más! [Miri, indignada]
- Vale [Rosa, indiferente]
- A ver... [Miri, incapaz de manter unha decisión durantes máis de tres segundos]
- Y un adjetivo metido ahí con fonética bisexual
[Adri á orla de filo! Yes we can!]
- Si, claro... me vas a llamar "Señora doctora de los... ehhh... Iria"
[A Vicecondesa do Vaso de Arriba, Iria, reorganizando as súas titulacións]
- [xogando a password] Animal + hormiga + anuncio + navidad + cartas = Ornitorrinco
[Rosa, o punto de partida sería: ti estás segura de que sabes o que é un ornitorrinco?]
- Ay! Que voy a estornudar y tengo muchas galletas en la boca!
["Señora doctora de los... Iria", deberías poñer o das galletas na porta da consulta]
- Ahora estoy despierta y con galletas en la mano, soy super-sexy, quieres lamerme?
[Ou esta... "Doctora Iria Bastón. Clientes famosos: el monstruo de las galletas"]
- Yo no sé quien es el de cuada
[Outro para a colección de letras fóra de sitio de Rosa. Cuada = cada -o que non axuda demasiado a comprender o resto do sentido-]
· Edito (recoñezo que faltaba unha):
- Ben polo menos non encontrei nada morto dentro do saco [Eu]
- Por que o dis? [Rosa]
- Porque leva un ano sen abrirse e xa podería un mafioso meterme unha cabeza de cabalo dentro e non me daría por amenazada e cando viñera a matarme diríalle "¿ein?"[Eu]
[Mujer previsora vale por dos]
19/8/09
A ialba nunca virá...
A SEMENTE INMORTAL
Eles tiñan en outo o seu deseio
e luces centilantes, nobles metas,
ensoñacións ousadas e perfectas
sen odio, rencor, medo ou receio.
Seiturada foi a frol do seu anceio
polo ouvear feroz das metralletas
e quedaron estrados nas cunetas
cos ollos moi abertos baixo o ceio
Alcendeuse entón o odio incivil
-meus Díaz Baliño, Bóveda e Casal-
pra impoñer un terror escuro e vil
Decretouse a nada, a morte criminal
mais a semente agromuo forte e baril
porque o sangue inocente é inmortal
(Manuel María)
Eles tiñan en outo o seu deseio
e luces centilantes, nobles metas,
ensoñacións ousadas e perfectas
sen odio, rencor, medo ou receio.
Seiturada foi a frol do seu anceio
polo ouvear feroz das metralletas
e quedaron estrados nas cunetas
cos ollos moi abertos baixo o ceio
Alcendeuse entón o odio incivil
-meus Díaz Baliño, Bóveda e Casal-
pra impoñer un terror escuro e vil
Decretouse a nada, a morte criminal
mais a semente agromuo forte e baril
porque o sangue inocente é inmortal
(Manuel María)
17/8/09
Galiza Mártir
"A miña morte servirá para acadar adeptos á causa galega. Un ben que aínda despois de morto, farei á nosa terra" (A.Bóveda)
Non enterran cadavres, enterran semente
Non enterran cadavres, enterran semente"Nos moitos cimiterios de Galicia, durmen os derradeiros mártires da Libertade, en número incontable. A miña imaxinación veu unha fogueira en cada cimeterio, como outros tantos clamores de xusticia. Pero no de Pontevedra veu unha labarada que chegaba até o ceo. Era o lume do esprito de Bóveda que non figura na Santa Compaña dos inmortaes, porque non pertenece a Historia senon a Tradición en arume de lenda. Bóveda terá de ser nun mañán proisimo ou lonxano, a bandeira da nosa Redención"
(Castelao, "Sempre en Galiza")
(Castelao, "Sempre en Galiza")
12/8/09
Se eu fora...
Un mes: xuño, por ese terrible contraste entre a tensión dos exames, a emoción do San Xoan, e a beleza das postas de sol sen final
Un dia da semana: depende do que pase nel
Un momento do día: a noite
Un planeta: Venus, que disque as mulleres vimos del XD (ademais, loce moi fermoso a carón da lúa)
Un animal: por aí din que son un pouco ghata
Un moble: a camiña, claro
Unha bebida: crema de augardente
Un instrumento musical: gaita e violín
Unha fruta: mandarina
Unha canción: Pajarico (Celtas Cortos), e A Proa no Ceo (Astarot), entre outras que dependen do momento en que me atope
Unha materia: literatura, of course!
Unha parte do corpo: os ollos e/ou os beizos
Un obxecto: un colgante cun triskel que teño dende os oito anos e que me caracterizou durante moitos anos por non sair da casa sen el
Unha comida: a da miña nai ou da miña tía
Unha personaxe animada: Garfield!
Un número: dous e cinco
Un automóvil: Megane (o modelo clásico, o que teño, e o recén saído, o que quero)
Unha cidade: Santiago, polo pouco que ten de cidade
Unha dor: a de estómago, que é a miña cruz
Un mar: aquel no que o ceo se funde co mar e o sol afoga nas augas ao solpor, en xeral. E o que se ve entre a Sagrada e Fonforrón, en particular.
Un idioma: galego sempre
Unha flor: o azahar
Unha cor: azul coma a auga, laranxa coma o lume (e negro para vestir, claro!)
Un verbo: mmm....
Unha estación do ano: todas teñen algo especial, e todas acaban por cansar, pero teño especial debilidade polas noites de verán
Un libro: Cousas, Á lus do candil, dz ou o libro do esperma, Diosas y Hadas...
Un país: Eire
Un deporte: baile tradicional (e o que diga que non é un deporte está invitado a un ensaio)
Un filme: prácticamente calquera de Tim Burton ou Jean Pierre Jeunet (Amelie, Largo domingo de noviazgo, Delicatessen), Silencio Roto, Brokeback Mountain, Mucho Ruido y Pocas Nueces... uffff... demasiadas!
Unha marca: non gasto diso XD
Unha serie: Todas! XD Doctor Who, Torchwood, Queer As Folk, Los Hombres de Paco (nos seus bos tempos), Buffy, Angel, Friends... Agora mesmo, True Blood a muerte.
Unha web: mmmm... tuenti e facebook contan?
Un sabor: alternando entre doce e salgado segundo o momento
Un signo do zodiaco: Virgo, que mestura inocencia e auga
Un perfume: Sándalo (e para as ocasións, Miracle So Magic!)
Un dia da semana: depende do que pase nel
Un momento do día: a noite
Un planeta: Venus, que disque as mulleres vimos del XD (ademais, loce moi fermoso a carón da lúa)
Un animal: por aí din que son un pouco ghata
Un moble: a camiña, claro
Unha bebida: crema de augardente
Un instrumento musical: gaita e violín
Unha fruta: mandarina
Unha canción: Pajarico (Celtas Cortos), e A Proa no Ceo (Astarot), entre outras que dependen do momento en que me atope
Unha materia: literatura, of course!
Unha parte do corpo: os ollos e/ou os beizos
Un obxecto: un colgante cun triskel que teño dende os oito anos e que me caracterizou durante moitos anos por non sair da casa sen el
Unha comida: a da miña nai ou da miña tía
Unha personaxe animada: Garfield!
Un número: dous e cinco
Un automóvil: Megane (o modelo clásico, o que teño, e o recén saído, o que quero)
Unha cidade: Santiago, polo pouco que ten de cidade
Unha dor: a de estómago, que é a miña cruz
Un mar: aquel no que o ceo se funde co mar e o sol afoga nas augas ao solpor, en xeral. E o que se ve entre a Sagrada e Fonforrón, en particular.
Un idioma: galego sempre
Unha flor: o azahar
Unha cor: azul coma a auga, laranxa coma o lume (e negro para vestir, claro!)
Un verbo: mmm....
Unha estación do ano: todas teñen algo especial, e todas acaban por cansar, pero teño especial debilidade polas noites de verán
Un libro: Cousas, Á lus do candil, dz ou o libro do esperma, Diosas y Hadas...
Un país: Eire
Un deporte: baile tradicional (e o que diga que non é un deporte está invitado a un ensaio)
Un filme: prácticamente calquera de Tim Burton ou Jean Pierre Jeunet (Amelie, Largo domingo de noviazgo, Delicatessen), Silencio Roto, Brokeback Mountain, Mucho Ruido y Pocas Nueces... uffff... demasiadas!
Unha marca: non gasto diso XD
Unha serie: Todas! XD Doctor Who, Torchwood, Queer As Folk, Los Hombres de Paco (nos seus bos tempos), Buffy, Angel, Friends... Agora mesmo, True Blood a muerte.
Unha web: mmmm... tuenti e facebook contan?
Un sabor: alternando entre doce e salgado segundo o momento
Un signo do zodiaco: Virgo, que mestura inocencia e auga
Un perfume: Sándalo (e para as ocasións, Miracle So Magic!)
4/8/09
Aburrimento
En que momento a miña vida se transformou nunha espiral sen saída na que só son capaz de comer, durmir e baixarme series de vampiros en descarga directa de maneira compulsiva? Definitivamente, agosto representa o mes do aburrimento infinito na miña vida.
25/7/09
Miñas donas e meus señores:
SI NO ABRANTE d-este día poidéramos voar sobor da nosa terra e percorrela en todas direicións, asistiríamos á maravilla d-unha mañán única. Dende as planuras de Lugo, inzadas de bidueiros, até as rías de Pontevedra, oureladas de piñeraes; dende as serras nutricias do Miño o a gorxa montañosa do Sil, até a ponte de Ourense, onde se peitean as augas d-entrambos ríos; ou dende os cabos da costa brava da Cruña, onde o mar tece encaixes de Camariñas, até o curuto do monte de Santa Tegra, que vence coa súa sombra os montes de Portugal, por todas partes xurde unha alborada de groria. O día de festa comenza en Sant-Iago... Hoxe as campás de Compostela anuncian unha festa étnica, filla, tal vez, d-un culto panteista, anterior ao cristianismo, que ten por altar a terra nai, alzada simbólicamente no Pico Sagro; por cobertura o fanal inmenso do universo; e por lámpara votiva, o sol ardente de xullo, o sol que madura o pan e o viño eucarísticos. Por eso a muiñeira de campás, iniciada en Compostela, vai rolando por toda Galiza, de val en val e de coto en coto, dende os campanarios pimpantes da beiramar até as homildes espadañas da montaña... Hoxe é o Día de Galiza, e así comenza.
(...)
Podemos imaxinar, por exemplo, unha Santa Compaña de inmortaes galegos, en interminabel procesión (...) Cando a Santa Compaña de inmortaes galegos, que acaba de pasar por diante da nosa imaxinación, se perde espesura d-unha foresta lonxana, con esa mesma imaxinación veremos xurdir do Humos da terra-nai, da terra, da nosa terra, saturada de cinzas humáns, unha infinida moitedume de luciñas e vagalumes, que son os seres innominados que ninguén recorda xa, e que todos xuntos forman o substractum insobornabel da patria galega. Esas ánimas sen nome son as que crearon o idioma que en que eu vos estou falando, a nosa cultura, as nosas artes, os nosos usos e costumes, i en fín, o feito diferencial de Galiza... Esa moitedume de luciñas representa o pobo, que nunca nos traicionou, a enerxía coleitiva, que nunca perece, i en fín, a espranza celta, que nunca se cansa. Esa infínda moitedume de luciñas e vagalumes representa o que nós fomos, o que nós somos e o que nós seremos sempre, sempre, sempre.
Que a fogueira do esprito siga quentando as vosas vidas e que a fogueira do lume nunca deixe de quentar os vosos fogares.
Castelao, Alba de Groria
(...)
Podemos imaxinar, por exemplo, unha Santa Compaña de inmortaes galegos, en interminabel procesión (...) Cando a Santa Compaña de inmortaes galegos, que acaba de pasar por diante da nosa imaxinación, se perde espesura d-unha foresta lonxana, con esa mesma imaxinación veremos xurdir do Humos da terra-nai, da terra, da nosa terra, saturada de cinzas humáns, unha infinida moitedume de luciñas e vagalumes, que son os seres innominados que ninguén recorda xa, e que todos xuntos forman o substractum insobornabel da patria galega. Esas ánimas sen nome son as que crearon o idioma que en que eu vos estou falando, a nosa cultura, as nosas artes, os nosos usos e costumes, i en fín, o feito diferencial de Galiza... Esa moitedume de luciñas representa o pobo, que nunca nos traicionou, a enerxía coleitiva, que nunca perece, i en fín, a espranza celta, que nunca se cansa. Esa infínda moitedume de luciñas e vagalumes representa o que nós fomos, o que nós somos e o que nós seremos sempre, sempre, sempre.
Que a fogueira do esprito siga quentando as vosas vidas e que a fogueira do lume nunca deixe de quentar os vosos fogares.
Castelao, Alba de Groria
16/7/09
Descontando (16 de xullo)
Descontando horas...
Nervios. Tristeza. Esta última noite na miña camiña sempre me arroupa a tristeza.
E as bagoas sempre acoden no momento de pechar a porta e ver os tres pares de olliños de negro acibeche e aceso ámbar que deixo tras dela.
Pero cando o marcador se pon a cero, agroma o lume agochado no fondo do peito por meses de tinta e papeis. Chegou (case) a hora.
E temos moitos segredos que compartir coa antiga pedra desa casa que veu medrar unha vila enteira.
Algún día, serán esas pareden quen nos conten a nós os seus segredos. E nós, insignificantes puntos no tempo, esmoreceremos ante a súa grandeza.
Nervios. Tristeza. Esta última noite na miña camiña sempre me arroupa a tristeza.
E as bagoas sempre acoden no momento de pechar a porta e ver os tres pares de olliños de negro acibeche e aceso ámbar que deixo tras dela.
Pero cando o marcador se pon a cero, agroma o lume agochado no fondo do peito por meses de tinta e papeis. Chegou (case) a hora.
E temos moitos segredos que compartir coa antiga pedra desa casa que veu medrar unha vila enteira.
Algún día, serán esas pareden quen nos conten a nós os seus segredos. E nós, insignificantes puntos no tempo, esmoreceremos ante a súa grandeza.
2/7/09
Descontando (2 de xullo)
Descontando días.
catorce... (como a espera)
trece... (como un bico)
doce... (coma as galletas de chocolate)
once... (érase unha vez)
ufff...
Moito que descontar aínda. Moito que vivir.
Pero mataremos os calendarios de folla perenne,
voaremos sobre o tempo,
e afogaremos bágoas de salitre azul entre acordes nocturnos.
E a revolución chegará a tempo.
catorce... (como a espera)
trece... (como un bico)
doce... (coma as galletas de chocolate)
once... (érase unha vez)
ufff...
Moito que descontar aínda. Moito que vivir.
Pero mataremos os calendarios de folla perenne,
voaremos sobre o tempo,
e afogaremos bágoas de salitre azul entre acordes nocturnos.
E a revolución chegará a tempo.
23/6/09
Para tódalas meigas
Noite meiga. Noite de meigas. De lume, herbas e feitizos.
Misterio e escuridade. Fillas da lúa. Herdeiras dunha cultura milenaria. Nacidas na noite dos tempos, cun pé no que foi e outro que que está por ser.
Meigas. As miñas meigas. Para vós. Para nós...
...para as miñas meigas
19/6/09
Autocontrol
Nas últimas semanas parece que a miña vida consiste nun constante autocontrol. Teño que controlar o que penso, o que sinto, o que quixera berrar, a angustia, a ira... e xa non podo máis. Son un globo a piques de estoupar, e teño medo de levar por diante a quen máis me importe.
Pero hai veces que un non pode calar máis. E entón é demasiado tarde para lembrar o autocontrol.
Pero hai veces que un non pode calar máis. E entón é demasiado tarde para lembrar o autocontrol.
18/6/09
Sandalias
Chegou o verán. Si, xa é oficial.
Onte puxen as miñas sandalias laranxa. Doroty tiña uns zapatos vermellos. A Cenicienta uns de cristal. Eu, teño as miñas sandalias laranxa.
Son o meu talismán. Fanme sentir mellor. Máis alta, máis elegante, cómoda. Mellor conmigo mesma. Danme confianza.
Con elas bailei, bailei moito, subín a tarimas, a coches de choque e corrín polo castro de Baroña co primeiro raio de sol dalgunha primavera pasada.
Con elas déronme o bico máis doce que lembro.
Levabaas cando me perdin entre as "bambalinas" do escenario da Philadelphia ás sete da mañá o día anterior ao final de Lingüística.
Tamén naquelas noites de columpios e utopías do Son
Tamén as levaba o día que comezamos a montar Cabanas, e cheguei ao ensaio tres cuartos de hora tarde e en minifalda, alá por algún pasado mes de setembro
Son parte do vran. Pode que non me leven por un camiño de baldosas amarelas, nin me atopen un príncipe azul, pero é que eses están reservados para as princesas. Confórmome con que o show continúe, como diría Freddy Mercury...
Onte puxen as miñas sandalias laranxa. Doroty tiña uns zapatos vermellos. A Cenicienta uns de cristal. Eu, teño as miñas sandalias laranxa.
Son o meu talismán. Fanme sentir mellor. Máis alta, máis elegante, cómoda. Mellor conmigo mesma. Danme confianza.
Con elas bailei, bailei moito, subín a tarimas, a coches de choque e corrín polo castro de Baroña co primeiro raio de sol dalgunha primavera pasada.
Con elas déronme o bico máis doce que lembro.
Levabaas cando me perdin entre as "bambalinas" do escenario da Philadelphia ás sete da mañá o día anterior ao final de Lingüística.
Tamén naquelas noites de columpios e utopías do Son
Tamén as levaba o día que comezamos a montar Cabanas, e cheguei ao ensaio tres cuartos de hora tarde e en minifalda, alá por algún pasado mes de setembro
Son parte do vran. Pode que non me leven por un camiño de baldosas amarelas, nin me atopen un príncipe azul, pero é que eses están reservados para as princesas. Confórmome con que o show continúe, como diría Freddy Mercury...
16/6/09
Estudante
Unha cortina de auga na ventá. Ou quizais un raio de sol.
Aquí dentro todo é o mesmo.
Papeis e máis papeis, tinta, e Audrey mirándonos dende a mesa.
E aquí nada cambia. Calor e máis tinta.
Nostalxia do metacrilato, un espello improvisado, e máis papeis.
- algún verso rebelde agroma nunha espida marxe -
E todo sigue igual. Un día máis, un San Xoan máis.
Aquí dentro todo é o mesmo.
Papeis e máis papeis, tinta, e Audrey mirándonos dende a mesa.
E aquí nada cambia. Calor e máis tinta.
Nostalxia do metacrilato, un espello improvisado, e máis papeis.
- algún verso rebelde agroma nunha espida marxe -
E todo sigue igual. Un día máis, un San Xoan máis.
26/5/09
Perder
E se aquilo que estabas rozando coa punta dos dedos se esvae de pronto na néboa?
E se de repente asumes de golpe que o teu camiño podería estar errado?
E se te das conta de que tal vez, só tal vez, nunca alcanzarás os teus soños?
E se de repente asumes de golpe que o teu camiño podería estar errado?
E se te das conta de que tal vez, só tal vez, nunca alcanzarás os teus soños?
17/5/09
A nosa voz
Eu fáloa porque si, porque me gosta
e quero estar cos meus, coa xente miña,
perto dos homes bos que sofren longo
unha historia contada noutra lingoa.
(Celso Emilio Ferreiro)
e quero estar cos meus, coa xente miña,
perto dos homes bos que sofren longo
unha historia contada noutra lingoa.
(Celso Emilio Ferreiro)
...E alí estabamos, coa patria no mirar e unha leda cantiga nos beizos.
Unha cantiga de ar en beizos de terra.
Unha cantiga que soaba a sal, a néboa, a tempo...
Unha cantiga aprendida pola choiva nas escuras noites de trebón.
Unha cantiga nosa, na voz dos séculos.
E voltaremos. Por mil primaveras máis...
Unha cantiga de ar en beizos de terra.
Unha cantiga que soaba a sal, a néboa, a tempo...
Unha cantiga aprendida pola choiva nas escuras noites de trebón.
Unha cantiga nosa, na voz dos séculos.
E voltaremos. Por mil primaveras máis...
13/5/09
Chicas de Ayer
Porque nalgún momento todas fomos chicas de ayer.
Pola noite en que o fun no propio Penta.
Porque todas nos deixamos levar por ti.
Pasan as xeracións, pasan as persoas, pero as cancións quedan.
Sempre quedarán.
Así debe ser.
Pola noite en que o fun no propio Penta.
Porque todas nos deixamos levar por ti.
Pasan as xeracións, pasan as persoas, pero as cancións quedan.
Sempre quedarán.
Así debe ser.
7/5/09
Muller
Son unha muller. Ás veces caprichosa e inestable, ás veces fráxil e inocente, ás veces unha romántica sen remedio. Choro por nada, sempre e cando ninguén me vexa e gústame que me abracen e me traten con cariño, aínda que non o recoñeza. Sorrío por todo, aínda que nunca saberás que se esconde detrás do meu sorriso.
Son unha muller. Ás veces forte e decidida, ás veces unha "chica dura" e loitadora, ás veces un pouco borde de máis. Non me gusta que ninguén me vexa chorar, disfrázome de indiferenza e nunca deixaría de loitar por aquilo que me importa.
Son unha muller. Tímida e atrevida, fráxil e forte, cariñosa e borde. Un toxo en flor. Unha rosa con espiñas. Lume no xeo, que diría a canción, coma o sol morrente no seu salgado leito para máis tarde renacer en todo o seu esplendor.
Son unha muller. Non me gustan os tópicos. Non quero ser unha nena choromica por non ser quen de aplacar os meus sentimentos. Non quero ser menos feminina por non pasar o día expresandoos.
Son unha muller. Non intentes entenderme. Só aprende a quererme.
Son unha muller. Ás veces forte e decidida, ás veces unha "chica dura" e loitadora, ás veces un pouco borde de máis. Non me gusta que ninguén me vexa chorar, disfrázome de indiferenza e nunca deixaría de loitar por aquilo que me importa.
Son unha muller. Tímida e atrevida, fráxil e forte, cariñosa e borde. Un toxo en flor. Unha rosa con espiñas. Lume no xeo, que diría a canción, coma o sol morrente no seu salgado leito para máis tarde renacer en todo o seu esplendor.
Son unha muller. Non me gustan os tópicos. Non quero ser unha nena choromica por non ser quen de aplacar os meus sentimentos. Non quero ser menos feminina por non pasar o día expresandoos.
Son unha muller. Non intentes entenderme. Só aprende a quererme.
1/5/09
Panorama
Ordes. 30 de abril de 2009.
O que comezaba como unha escapada máis para ver á Panorama, troca nunha odisea que nin Ulises voltando á Ítaca. Evolución aproximada da noite en cifras horarias:
22:30 - Saída da casa
22:50 - Parada a recoller ás miñas acompañantes.
23:00 - Entrada na autopista. Xa non hai volta atrás.
23:55 - Tras máis de media hora en caravana, avistamos por fin o sinal que indica a saída que conduce a Ordes. Só faltan dous kilómetros.
00:55 - Conseguimos avanzar un kilómetro e medio. Xa se ve o sinal dos 500m. para a saída.
2:00 - Finalmente, conseguimos abandonar a autopista, deixar o coche, e atopámonos no medio de ningunha parte, a unha distancia considerable do centro de Ordes. E agora onde é a festa?
2:30 - Atopamos a festa. Tras vinte minutos de empurróns e algún amago de ataque de pánico por risco de asfixia, entramos no campo. O feito de entrar a contracorrente cando todo o mundo sae non é bo sinal. Unha señora berra que non fai falta que entremos, que Bisbal xa acabou. Bérrolle de pasada que eu veño ver a Astarot. Nese momento preguntome se teño pinta de fan de Bisbal e preocúpome.
3:00 - Final da festa e peche do telón. Bueno, polo menos vin a Astarot.
Cifras oficiais: algo máis de 50.000 persoas, uns 30.000 coches.
Neses momentos de agobio, con outras catro persoas pechada nun coche durante catro horas para facer un traxecto de pouco máis de media hora, párome a pensar ata que punto as persoas nos comportamos como formigas, como actuamos en manada, seguindonos uns aos outros, indo a onde van os demais. Póñome digna, saco a miña faceta pseudo-intelectualoide e penso no absurda que é a xente, matándose por ver a unha simple orquesta con catro famosillos, penso no cutre e ridículo que resulta todo.
Pero tamén penso que algo así só pode pasar en Galicia. Que é algo tan propio como a morriña, o polbo á feira, ou a comida dos domingos coa familia. É parte da nosa identidade, gústenos ou non. Somos así. Podemos poñernos intelectuais e considerar que moverse por ir ver unha orquesta é cutre, pero onte 50.000 persoas fixérono. Quizais sexa o momento de baixar do pedestal, comezar a mirarnos o embigo e aceptar que somos verbeneiros, que nos gusta apoiarnos na cantina, co cubalibre na man e tararear cancións ás que só lle sabemos rematar un par de versos do estribillo. E que ten de malo? Se nos vemos reflectidos no anuncio de Gadis, por que non podemos aceptar que aos galegos nos gusta ir ver á Panorama, ou aos Satélites, ou á Olympus...?
Si, pode parecer ridículo. Si, pode parecer identitario. Pero a parte boa de esta historia é que se trataba dunha gala para recaudar fondos para a loita contra o cancro, e outra cousa non sei, pero fondos debéronse recaudar uns poucos.
O que comezaba como unha escapada máis para ver á Panorama, troca nunha odisea que nin Ulises voltando á Ítaca. Evolución aproximada da noite en cifras horarias:
22:30 - Saída da casa
22:50 - Parada a recoller ás miñas acompañantes.
23:00 - Entrada na autopista. Xa non hai volta atrás.
23:55 - Tras máis de media hora en caravana, avistamos por fin o sinal que indica a saída que conduce a Ordes. Só faltan dous kilómetros.
00:55 - Conseguimos avanzar un kilómetro e medio. Xa se ve o sinal dos 500m. para a saída.
2:00 - Finalmente, conseguimos abandonar a autopista, deixar o coche, e atopámonos no medio de ningunha parte, a unha distancia considerable do centro de Ordes. E agora onde é a festa?
2:30 - Atopamos a festa. Tras vinte minutos de empurróns e algún amago de ataque de pánico por risco de asfixia, entramos no campo. O feito de entrar a contracorrente cando todo o mundo sae non é bo sinal. Unha señora berra que non fai falta que entremos, que Bisbal xa acabou. Bérrolle de pasada que eu veño ver a Astarot. Nese momento preguntome se teño pinta de fan de Bisbal e preocúpome.
3:00 - Final da festa e peche do telón. Bueno, polo menos vin a Astarot.
Cifras oficiais: algo máis de 50.000 persoas, uns 30.000 coches.
Neses momentos de agobio, con outras catro persoas pechada nun coche durante catro horas para facer un traxecto de pouco máis de media hora, párome a pensar ata que punto as persoas nos comportamos como formigas, como actuamos en manada, seguindonos uns aos outros, indo a onde van os demais. Póñome digna, saco a miña faceta pseudo-intelectualoide e penso no absurda que é a xente, matándose por ver a unha simple orquesta con catro famosillos, penso no cutre e ridículo que resulta todo.
Pero tamén penso que algo así só pode pasar en Galicia. Que é algo tan propio como a morriña, o polbo á feira, ou a comida dos domingos coa familia. É parte da nosa identidade, gústenos ou non. Somos así. Podemos poñernos intelectuais e considerar que moverse por ir ver unha orquesta é cutre, pero onte 50.000 persoas fixérono. Quizais sexa o momento de baixar do pedestal, comezar a mirarnos o embigo e aceptar que somos verbeneiros, que nos gusta apoiarnos na cantina, co cubalibre na man e tararear cancións ás que só lle sabemos rematar un par de versos do estribillo. E que ten de malo? Se nos vemos reflectidos no anuncio de Gadis, por que non podemos aceptar que aos galegos nos gusta ir ver á Panorama, ou aos Satélites, ou á Olympus...?
Si, pode parecer ridículo. Si, pode parecer identitario. Pero a parte boa de esta historia é que se trataba dunha gala para recaudar fondos para a loita contra o cancro, e outra cousa non sei, pero fondos debéronse recaudar uns poucos.
25/4/09
25 abril
Xoguemos a ser idealistas:
Podemos cambiar as balas por caraveis.
Podemos adornar as rúas de vermello.
Podemos loitar con flores e non con odio.
Podemos entoar todos xuntos unha canción.
Ah! Que xa pasou? Pois logo non será tan difícil de facer, non?
Podemos cambiar as balas por caraveis.
Podemos adornar as rúas de vermello.
Podemos loitar con flores e non con odio.
Podemos entoar todos xuntos unha canción.
Ah! Que xa pasou? Pois logo non será tan difícil de facer, non?
18/4/09
Las Brumas de Ávalon
"La niebla asciende despacio desde el río que se estremece como un trozo de seda plateada, como un vestido de noche que arrugamos y extendemos con suavidad antes de colocarlo de nuevo en su lugar...
La niebla se extiende por los paramos de Avalon, mientras toma consistencia en los viejos robles, acaricia a las encinas, hace nido en las ramas mas bajas de los abetos...
Los estandartes están meciendose al viento y en el bosque se oye el oscuro grito de un búho que rompe con su canto el silencio de la noche.
Morgana en su torre.... La Reina de las Brujas es ahora una mujer que se desprende de su coraza pero no de su magia porque la magia es inherente a ella. Porque no existía nadie como Morgana ni nunca volverá a existir. Porque incluso en su derrota ella forja una leyenda que nunca morirá.
Algunas mujeres no pueden ceder ante la cobardía, no soportan la injusticia y sienten sus agravios y los de sus seres queridos de tal forma que, arropadas en su orgullo y en la firmeza de su carácter, plantan cara y toman armas contra quien les arrebata lo que es suyo.
Si la historia de Arturo fuera contada desde el punto de vista de la Princesa Morgana, ¿cómo seria ese relato?
Creo en la justicia y creo en la magia. Creo en ti Morgana"
[Hoxe, ás 22:45 en tve]
La niebla se extiende por los paramos de Avalon, mientras toma consistencia en los viejos robles, acaricia a las encinas, hace nido en las ramas mas bajas de los abetos...
Los estandartes están meciendose al viento y en el bosque se oye el oscuro grito de un búho que rompe con su canto el silencio de la noche.
Morgana en su torre.... La Reina de las Brujas es ahora una mujer que se desprende de su coraza pero no de su magia porque la magia es inherente a ella. Porque no existía nadie como Morgana ni nunca volverá a existir. Porque incluso en su derrota ella forja una leyenda que nunca morirá.
Algunas mujeres no pueden ceder ante la cobardía, no soportan la injusticia y sienten sus agravios y los de sus seres queridos de tal forma que, arropadas en su orgullo y en la firmeza de su carácter, plantan cara y toman armas contra quien les arrebata lo que es suyo.
Si la historia de Arturo fuera contada desde el punto de vista de la Princesa Morgana, ¿cómo seria ese relato?
Creo en la justicia y creo en la magia. Creo en ti Morgana"
Las Brumas de Ávalon
- Marion Zimmer Bradley -
- Marion Zimmer Bradley -
[Hoxe, ás 22:45 en tve]
17/4/09
O equilibrio
Manténdome nun constante equilibro. Entre o que fun e o que serei, o que sentín e o que sentirei. Entre a razón e o desequilibrio, a serenidade e o pánico. Sempre na corda floxa. Ás veces avanzando con piso firme, as veces dando bandazos, pero sempre adiante
15/4/09
O que imos perdendo
A outra noite soñei que o mundo ía rachar, e meus pais apuránbanme para que fixera as maletas e fuxir lonxe, a calquera outro lugar. Primeiro collín algunha roupa, algunhas xoias con valor sentimental... esas cousas... pero de repente deime conta de que nunca voltaría a miña casa, de que nunca voltaría a ver todo o que deixaba atrás. Busquei entre os bonecos que algunha vez adornaran a miña habitación aqueles que máis significaban para min. Busquei entre os meus xoguetes de cando era nena aqueles que máis quixen. Busquei entre as miñas lembranzas, busquei e seguín buscando ata darme conta de que non podía deixar atrás todo canto significou algo para min, todo canto me fixo ser quen son. E quedei alí, abrazando o meu peluche preferido entre bágoas. E espertei. Mirei cara a estantería e alí estaba o coelliño de peluche que tantas noites velara os meus soños de nena. Estirei o brazo, collino, e deixei que me arrolara unha noite máis.
8/4/09
Doce días
Sentada no bar de sempre, coas amigas de sempre, lembrando as mesmas anécdotas de sempre.
De camiño á casa, no incómodo autobus de sempre, non podo evitar ceibar un involuntario sorriso. Por que acabamos caendo sempre na mesma conversa? Por que nos pasamos 353 días ao ano lembrando esos 12 días de vran?
Lembro esos doce días. Doce días coas súas noites.
Días de praia e sol. Días de azuis e area. Días de catapultas, castillos e pirámides. Días de fotos, moitas fotos, e moito "postureo". Días de catapultas e avións. Días de colchonetas e barcos de chanquete. Días de pedras e postas de sol...
Noites de confidencias, paseos e bicos furtivos. Noites de columpios, xogos no parque e moitas risas. Noites de dardos, cartas e Trivial. Noites de Utopía(s) e piratas. Noites de mar, portos e faros. Noites de fotos, moitas fotos, de tarimas e bailes. Noites de calor e brisa...
Doce días coas súas noites. Doce días coas súas risas e algunha bágoa. Doce días sen durmir, escoitando sempre as mesmas catro cancións, pelexando polas duchas, por un sitio no espello, polo último anaco de tarta. Doce días cos seus mosquitos, croquetas, e algún amago de insolación.
Doce días que non cambio por nada. Doce días que lembrar durante todo o ano. Doce días para ter algo que agardar...
Doce días que compartir con vós.
...aínda que, antes ou despois, todo se acabe...
De camiño á casa, no incómodo autobus de sempre, non podo evitar ceibar un involuntario sorriso. Por que acabamos caendo sempre na mesma conversa? Por que nos pasamos 353 días ao ano lembrando esos 12 días de vran?
Lembro esos doce días. Doce días coas súas noites.
Días de praia e sol. Días de azuis e area. Días de catapultas, castillos e pirámides. Días de fotos, moitas fotos, e moito "postureo". Días de catapultas e avións. Días de colchonetas e barcos de chanquete. Días de pedras e postas de sol...
Noites de confidencias, paseos e bicos furtivos. Noites de columpios, xogos no parque e moitas risas. Noites de dardos, cartas e Trivial. Noites de Utopía(s) e piratas. Noites de mar, portos e faros. Noites de fotos, moitas fotos, de tarimas e bailes. Noites de calor e brisa...
Doce días coas súas noites. Doce días coas súas risas e algunha bágoa. Doce días sen durmir, escoitando sempre as mesmas catro cancións, pelexando polas duchas, por un sitio no espello, polo último anaco de tarta. Doce días cos seus mosquitos, croquetas, e algún amago de insolación.
Doce días que non cambio por nada. Doce días que lembrar durante todo o ano. Doce días para ter algo que agardar...
Doce días que compartir con vós.
...aínda que, antes ou despois, todo se acabe...
28/3/09
O Cambio
Din que unha renovación interior comeza por unha renovación exterior. No último ano cambiei moitas veces a miña imaxe exterior, mais non fun quen de cambiar o que levaba dentro. Non, non ten nada que ver. Os cambios veñen sen máis, sen buscalos. É a propia vida quen nos empuxa a cambiar. E un día, sen máis, atópaste facendo equilibrios entre quen eras e quen quixeras ser, sen rede e sen medo. Non che importa caer, non che importa cambiar, non che importa deixar algo de ti atrás.
Se a vida me empuxa, voarei. Se me da as costas, tocareille o cu.
Non serei máis a princesiña e baixa a vista e sorrí. Agora só quero erguer a cabeza, mirar á vida aos ollos e rir. Por que non? Xa me cansei de chorar e esperar.
Non borrarei as vellas entradas do blogue. Tampouco o pecharei para volver comezar. Non, sería hipócrita facelo. Non teño medo de mirar atrás. Non quero negar o que deixo ás miñas costas. É parte de min.
Recomezamos, pois.
Se a vida me empuxa, voarei. Se me da as costas, tocareille o cu.
Non serei máis a princesiña e baixa a vista e sorrí. Agora só quero erguer a cabeza, mirar á vida aos ollos e rir. Por que non? Xa me cansei de chorar e esperar.
Non borrarei as vellas entradas do blogue. Tampouco o pecharei para volver comezar. Non, sería hipócrita facelo. Non teño medo de mirar atrás. Non quero negar o que deixo ás miñas costas. É parte de min.
Recomezamos, pois.
27/3/09
17/3/09
O esquecemento
Hoxe case non pensei en ti. Non, hoxe non. Nin onte. Estás aí, sempre, dalgunha maneira, pero agora só quero pensar en min. Ti eras a calma, a paz. Os teus brazos, refuxio. A túa lembranza, fuxida.
Agora quero voar. Non quero ser máis unha nena asustada buscando a túa mirada entre a xente, buscando refuxiarme en ti. Hoxe quero soltar a man que fai moito deixou de sosterme. Quero berrar, loitar, voar... voar lonxe, sen ás que me aten a ti. Ser faro, e non barco perdido no trebón. Hoxe, por primeira vez, quero querer esquecerte.
16/03/09
Agora quero voar. Non quero ser máis unha nena asustada buscando a túa mirada entre a xente, buscando refuxiarme en ti. Hoxe quero soltar a man que fai moito deixou de sosterme. Quero berrar, loitar, voar... voar lonxe, sen ás que me aten a ti. Ser faro, e non barco perdido no trebón. Hoxe, por primeira vez, quero querer esquecerte.
16/03/09
12/3/09
A ¿amizade?
Non o entendo. Non te entendo. Por máis que o intente, non son capaz. Non son capaz de entender que por cada paso adiante das dous atrás. Non alcanzo a comprender por que cando as cousas parecen ir ben decides afastarte de novo. Estiven cando ninguén máis o fixo, e apartáchesme. Perdoeiche cando dubido que o mereceras. E agora apártasme novamente por aqueles que un día che deron as costas. Pensas que seguirei aquí, agardando que a lúa cambie novamente? Tal vez. Ou tal vez esta vez non me atopes.
26/2/09
A Resignación
Sempre me pasa o mesmo. E parece que non aprendo. Será a lei de Murphy, serei eu que non son capaz de conformarme co que teño... Pero, ao final, o único que conta é que por cada ilusión levo unha decepción. E o grao de decepción sempre é invariablemente proporcional a suma do grao de ilusión que puxera no evento de turno e o tempo invertido en preparalo.
Unha noite máis, tocará resignarse e aceptar as frangulliñas do que xa non será.
Unha noite máis, tocará resignarse e aceptar as frangulliñas do que xa non será.
8/2/09
O Pasado
Eu fun:
Fume na néboa.
Bágoa no mar.
Sombra na noite.
Agulla no palleiro.
Nada.
Iso fun eu.
...para ti
Fume na néboa.
Bágoa no mar.
Sombra na noite.
Agulla no palleiro.
Nada.
Iso fun eu.
...para ti
7/2/09
A risa
Hai días nos que apetece sorrir. Por todo. Por nada. Que máis da?
Días nos que os problemas desaparecen coa marea, nos que non importan os escuros nubarróns de aí fora, e a choiva transfórmase nunha excusa para bailar sen música e sentir as frías gotas na pel.
Hai días nos que apetece recomezar. Ou só comezar. E amarrarte con forza á vida. E vivila.
Pero sobre todo, apetece rir. Rir ata que o único que teña valor sexa a seguinte bocanada de aire que entre nos teus pulmóns para permitirche rir un pouco máis.
Porque, como din por aí, nunca sabes quen se pode namorar do teu sorriso
Días nos que os problemas desaparecen coa marea, nos que non importan os escuros nubarróns de aí fora, e a choiva transfórmase nunha excusa para bailar sen música e sentir as frías gotas na pel.
Hai días nos que apetece recomezar. Ou só comezar. E amarrarte con forza á vida. E vivila.
Pero sobre todo, apetece rir. Rir ata que o único que teña valor sexa a seguinte bocanada de aire que entre nos teus pulmóns para permitirche rir un pouco máis.
Porque, como din por aí, nunca sabes quen se pode namorar do teu sorriso
30/1/09
O Soño
Esta noite soñei cunha praia. Últimamente pásame moito. Pero esta noite foi diferente. A praia era diferente. Mentres a praia de tódolos meus soños durmía, os meus pés perdíanse na onírica area de aquela outra por fin rescatada dalgún perdido recuncho dunha memoria moi lonxana.
Non era unha praia descoñecida para min. Non. Coñézoa ben. Sentín a súa area baixo os pés moitas veces. Non é unha descoñecida, só un vella coñecida perdida no tempo.
Era moi nena cando xogaba alí coa miña mellor amiga. Só nenas. Pequenas nenas alleas a todo, xogando na deserta praia ao solpor. Demasiado nenas para apreciar a beleza que nos rodeaba. Nenas que só querían xogar.
O tempo pasa. As amizades pérdense. Os xogos trocan. E as praias tamén. Nunca volvín por alí. Coñecín novos horizontes, outras areas, outros xogos...
E de repente, todas aquelas lembranzas volven nunha simple e absurda condensación de materia onírica para facernos ceibar un morriñento sorriso polo tempo que foi e non voltará.
Non era unha praia descoñecida para min. Non. Coñézoa ben. Sentín a súa area baixo os pés moitas veces. Non é unha descoñecida, só un vella coñecida perdida no tempo.
Era moi nena cando xogaba alí coa miña mellor amiga. Só nenas. Pequenas nenas alleas a todo, xogando na deserta praia ao solpor. Demasiado nenas para apreciar a beleza que nos rodeaba. Nenas que só querían xogar.
O tempo pasa. As amizades pérdense. Os xogos trocan. E as praias tamén. Nunca volvín por alí. Coñecín novos horizontes, outras areas, outros xogos...
E de repente, todas aquelas lembranzas volven nunha simple e absurda condensación de materia onírica para facernos ceibar un morriñento sorriso polo tempo que foi e non voltará.
(Praia de Broña, Serra de Outes. Foto tirada de Panoramio)A mente humana pode ser moi curiosa ás veces. Tanto como para rescatar un escenario da infancia e facernos maiores nel nunha soa noite. Tanto como para buscar un momento feliz na brétema do recordo e construir outro alí. Tanto como para facernos compartir esas lembranzas enterradas coas persoas que nunca o poderemos compartir. Pero iso é outro tema e será contado noutra ocasión.
28/1/09
A Koré
Inexpresivo rostro eternamente inmortalizado en fría pedra, coa mirada perdida máis alá do tempo. Eternidade que un día foi muller. Fría pedra que unha mañá peinou os seus cabelos nunha cascada de rizos, visteu finas teas, e así permaneceu ante a mirada dos séculos. Koré.
23/1/09
O columpio
Lembro un parque, un columpio no que xogar naquelas cálidas noites de vran, que a brisa do mar disfrazaba de frescas. Lembro subir alto, moi alto, ata ver a praia por riba do valo do parque. Praia, estrelas e luces eléctricas que reflectían no escuro espello das augas nocturnas. Lembro a brisa enredándome o pelo coa velocidade, o cheiro a ferro das cadeas que se mezclaba co sal da brisa, o chirrido característico dos engranaxes, os precoces tacóns de adolescente que quere parecer maior batendo contra o chan en cada baixada, a lúa, e unha canción...
Os anos pasaron. O parque sigue alí. O columpio xa me queda pequeno, ou quizais os tacóns sexan maiores. As noites de mar e estrelas agora énchense de utopías e flashes, e aínda que sigamos indo polo parque, xa nunca volvín pintar estelas no mar dende o alto dun columpio
...y se marchó, y a su barco le llamó Libertad, y en el cielo descubrió gaviotas y pintó estelas en el mar...
Os anos pasaron. O parque sigue alí. O columpio xa me queda pequeno, ou quizais os tacóns sexan maiores. As noites de mar e estrelas agora énchense de utopías e flashes, e aínda que sigamos indo polo parque, xa nunca volvín pintar estelas no mar dende o alto dun columpio
13/1/09
As decisións
Decisións. A vida é unha constante toma de decisións. Ás veces acertas, outras veces...
Pero que pasa cando non es quen de decidir? Cando te deixas levar polos acontecementos, nadando entre dúas augas ata que a escuma das ondas te fai desaparecer?
Non son unha persoa que se adoite arrepentir do que fai. Sempre pensei que cada cousa que fixen ou dixen, cada decisión que tomei, me conduciu ata aquí e me convirteu na persoa que son. Quizais sexa unha estúpida xustificación porque me da medo mirar cara atrás. Quizais non me guste demasiado a persoa que son. Quizais por unha vez si que me arrepinta, e o peor é que non lembro ter tomado ningunha decisión da que arrepentirme. Ou quizais isto sexa unha disculpa que nunca chegará ao seu destinatario.
Pero que pasa cando non es quen de decidir? Cando te deixas levar polos acontecementos, nadando entre dúas augas ata que a escuma das ondas te fai desaparecer?
Non son unha persoa que se adoite arrepentir do que fai. Sempre pensei que cada cousa que fixen ou dixen, cada decisión que tomei, me conduciu ata aquí e me convirteu na persoa que son. Quizais sexa unha estúpida xustificación porque me da medo mirar cara atrás. Quizais non me guste demasiado a persoa que son. Quizais por unha vez si que me arrepinta, e o peor é que non lembro ter tomado ningunha decisión da que arrepentirme. Ou quizais isto sexa unha disculpa que nunca chegará ao seu destinatario.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
