Hoxe case non pensei en ti. Non, hoxe non. Nin onte. Estás aí, sempre, dalgunha maneira, pero agora só quero pensar en min. Ti eras a calma, a paz. Os teus brazos, refuxio. A túa lembranza, fuxida.
Agora quero voar. Non quero ser máis unha nena asustada buscando a túa mirada entre a xente, buscando refuxiarme en ti. Hoxe quero soltar a man que fai moito deixou de sosterme. Quero berrar, loitar, voar... voar lonxe, sen ás que me aten a ti. Ser faro, e non barco perdido no trebón. Hoxe, por primeira vez, quero querer esquecerte.
16/03/09
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
1 comentario:
"...por las arrugas de mi voz se filtra la desolación de saber que estos son los últimos versos que te escribo..." (Sabina)
Publicar un comentario