O Soño

Esta noite soñei cunha praia. Últimamente pásame moito. Pero esta noite foi diferente. A praia era diferente. Mentres a praia de tódolos meus soños durmía, os meus pés perdíanse na onírica area de aquela outra por fin rescatada dalgún perdido recuncho dunha memoria moi lonxana.

Non era unha praia descoñecida para min. Non. Coñézoa ben. Sentín a súa area baixo os pés moitas veces. Non é unha descoñecida, só un vella coñecida perdida no tempo.

Era moi nena cando xogaba alí coa miña mellor amiga. Só nenas. Pequenas nenas alleas a todo, xogando na deserta praia ao solpor. Demasiado nenas para apreciar a beleza que nos rodeaba. Nenas que só querían xogar.

O tempo pasa. As amizades pérdense. Os xogos trocan. E as praias tamén. Nunca volvín por alí. Coñecín novos horizontes, outras areas, outros xogos...

E de repente, todas aquelas lembranzas volven nunha simple e absurda condensación de materia onírica para facernos ceibar un morriñento sorriso polo tempo que foi e non voltará.

(Praia de Broña, Serra de Outes. Foto tirada de Panoramio)

A mente humana pode ser moi curiosa ás veces. Tanto como para rescatar un escenario da infancia e facernos maiores nel nunha soa noite. Tanto como para buscar un momento feliz na brétema do recordo e construir outro alí. Tanto como para facernos compartir esas lembranzas enterradas coas persoas que nunca o poderemos compartir. Pero iso é outro tema e será contado noutra ocasión.