O Silenzo

Hoxe máis ca nunca quixera ser quen de gritar, de romper este muro de silenzo, de decirche tódalas cousas que nunca dixen por medo. Quixera que souberas tantas cousas que as palabras non abondan para dicirche o que levo dentro. Pero xa é tarde, e o silenzo atrapoume unha vez máis.

Agora vexo escuro, perdido na néboa do tempo, aquel intre en que tiven a oportunidade de soltar todas esas verbas que me queiman moi dentro. Entón non me atrevín a facelo e xa nunca máis poderei. Xa non son ninguén, ou tal vez nunca o fun. Xa perdín o turno de palabra e o micro pechou para sempre.

Agora xa só me queda ver como te perdes entre as lembranzas dun breve intre clavado para sempre no máis mesto do silenzo.