O que imos perdendo

A outra noite soñei que o mundo ía rachar, e meus pais apuránbanme para que fixera as maletas e fuxir lonxe, a calquera outro lugar. Primeiro collín algunha roupa, algunhas xoias con valor sentimental... esas cousas... pero de repente deime conta de que nunca voltaría a miña casa, de que nunca voltaría a ver todo o que deixaba atrás. Busquei entre os bonecos que algunha vez adornaran a miña habitación aqueles que máis significaban para min. Busquei entre os meus xoguetes de cando era nena aqueles que máis quixen. Busquei entre as miñas lembranzas, busquei e seguín buscando ata darme conta de que non podía deixar atrás todo canto significou algo para min, todo canto me fixo ser quen son. E quedei alí, abrazando o meu peluche preferido entre bágoas. E espertei. Mirei cara a estantería e alí estaba o coelliño de peluche que tantas noites velara os meus soños de nena. Estirei o brazo, collino, e deixei que me arrolara unha noite máis.