Sentada no bar de sempre, coas amigas de sempre, lembrando as mesmas anécdotas de sempre.
De camiño á casa, no incómodo autobus de sempre, non podo evitar ceibar un involuntario sorriso. Por que acabamos caendo sempre na mesma conversa? Por que nos pasamos 353 días ao ano lembrando esos 12 días de vran?
Lembro esos doce días. Doce días coas súas noites.
Días de praia e sol. Días de azuis e area. Días de catapultas, castillos e pirámides. Días de fotos, moitas fotos, e moito "postureo". Días de catapultas e avións. Días de colchonetas e barcos de chanquete. Días de pedras e postas de sol...
Noites de confidencias, paseos e bicos furtivos. Noites de columpios, xogos no parque e moitas risas. Noites de dardos, cartas e Trivial. Noites de Utopía(s) e piratas. Noites de mar, portos e faros. Noites de fotos, moitas fotos, de tarimas e bailes. Noites de calor e brisa...
Doce días coas súas noites. Doce días coas súas risas e algunha bágoa. Doce días sen durmir, escoitando sempre as mesmas catro cancións, pelexando polas duchas, por un sitio no espello, polo último anaco de tarta. Doce días cos seus mosquitos, croquetas, e algún amago de insolación.
Doce días que non cambio por nada. Doce días que lembrar durante todo o ano. Doce días para ter algo que agardar...
Doce días que compartir con vós.
...aínda que, antes ou despois, todo se acabe...