...palabras dos teus ollos sobre o mar...

Madrugada, o porto adormeceu, amor,
a lúa abanea sobre as ondas,
piso espellos antes de que saia o sol
na noite gardei a túa memoria.

Perderei outra vez a vida
cando rompa a luz nos cons,
perderei o día que aprendín a bicar
palabras dos teus ollos sobre o mar,
perderei o día que aprendín a bicar
palabras dos teus ollos sobre o mar.

Veu o loito antes de vir o rumor,
levouno a marea baixo a sombra.
Barcos negros sulcan a mañá sen voz,
as redes baleiras, sen gaivotas.

E dirán, contarán mentiras
pra ofrecerllas ó Patrón:
quererán pechar cunhas moedas, quizais,
os teus ollos abertos sobre o mar,
quererán pechar cunhas moedas, quizais,
os teus ollos abertos sobre o mar.

Madrugada, o porto despertou, amor,
o reloxo do bar quedou varado
na costeira muda da desolación.
Non imos esquecer, nin perdoalo.

Volverei, volverei á vida
cando rompa a luz nos cons
porque nós arrancamos todo o orgullo do mar,
non nos afundiremos nunca máis
que na túa memoria xa non hai volta atrás:
non nos humillaredes NUNCA MÁIS.

(Xabier Cordal)

Sete

Sete anos. Disque o sete é un número máxico. Sete son os días da semana, as cores do arco iris, e os pecados capitais. Sete os outeiros de Roma, os selos do Apocalispse e os corpos celestes móviles que podemos divisar a simple vista. Sete as vidas dos gatos, as notas musicais e os mares...

Quizais, agora que se cumpren sete anos da traxedia, por fin paguen os culpables. Quizais nos ampare a mística sorte deste número. Quizais agora se escoite o berro pola dignidade dun pobo. Quizais esperten por fin as lembranzas que xa parecen esquecidas.

Marea de dignidade sempre!

Tonta

O xénero humano nunca deixará de sorprenderme. Non sei se é que son demasiado boa, tonta, ou que vivo nunha burbulla tapizada por simplistas historias de Hollywood que me teñen atontada. O certo é que eu, na miña inocencia habitual (porque insistir en que son tonta igual queda feo) sigo confiando na bondade das persoas. Si, definitivamente, debe ser que son tonta.

E unha mañá érgueste da cama, e ao virar unha esquina, o máis estúpido e fortuíto dos sucesos convértese en poderoso elemento revelador que che amosa a máis prondunda das evidencias: eres tonta.

Si, así como soa. Tonta.

E de tonta que eres, vólveste inocente (non ao revés, que sería tenro, non). E así non queres ver o que hai ao teu arredor ata que o estúpido e fortuíto suceso da esquina che demostra a evidencia. Entón, ademais de ver que es tonta, tamén ves que a xente non é tan boa, que ti non eres tan intuítiva, que os amigos non sempre son o que nós consideramos amigos.

E mentres sacas un por un todos os coitelos que che clavaron aqueles nos que un día, na túa inocencia, confiaches, só podes pensar no tonta que es, porque despois de todo, sigues sen ser capaz de imaxinar tanta maldade.

Será que, despois de todo, non podes evitar confiar na bondade da xente. Eres así de tonta.

Será que, despois de todo, non eres tan boa catando ás persoas. Eres así de tonta.

Será que, despois de todo, si eres realmente tonta. Aínda que quede feo.