Miñas donas e meus señores:

SI NO ABRANTE d-este día poidéramos voar sobor da nosa terra e percorrela en todas direicións, asistiríamos á maravilla d-unha mañán única. Dende as planuras de Lugo, inzadas de bidueiros, até as rías de Pontevedra, oureladas de piñeraes; dende as serras nutricias do Miño o a gorxa montañosa do Sil, até a ponte de Ourense, onde se peitean as augas d-entrambos ríos; ou dende os cabos da costa brava da Cruña, onde o mar tece encaixes de Camariñas, até o curuto do monte de Santa Tegra, que vence coa súa sombra os montes de Portugal, por todas partes xurde unha alborada de groria. O día de festa comenza en Sant-Iago... Hoxe as campás de Compostela anuncian unha festa étnica, filla, tal vez, d-un culto panteista, anterior ao cristianismo, que ten por altar a terra nai, alzada simbólicamente no Pico Sagro; por cobertura o fanal inmenso do universo; e por lámpara votiva, o sol ardente de xullo, o sol que madura o pan e o viño eucarísticos. Por eso a muiñeira de campás, iniciada en Compostela, vai rolando por toda Galiza, de val en val e de coto en coto, dende os campanarios pimpantes da beiramar até as homildes espadañas da montaña... Hoxe é o Día de Galiza, e así comenza.

(...)

Podemos imaxinar, por exemplo, unha Santa Compaña de inmortaes galegos, en interminabel procesión (...) Cando a Santa Compaña de inmortaes galegos, que acaba de pasar por diante da nosa imaxinación, se perde espesura d-unha foresta lonxana, con esa mesma imaxinación veremos xurdir do Humos da terra-nai, da terra, da nosa terra, saturada de cinzas humáns, unha infinida moitedume de luciñas e vagalumes, que son os seres innominados que ninguén recorda xa, e que todos xuntos forman o substractum insobornabel da patria galega. Esas ánimas sen nome son as que crearon o idioma que en que eu vos estou falando, a nosa cultura, as nosas artes, os nosos usos e costumes, i en fín, o feito diferencial de Galiza... Esa moitedume de luciñas representa o pobo, que nunca nos traicionou, a enerxía coleitiva, que nunca perece, i en fín, a espranza celta, que nunca se cansa. Esa infínda moitedume de luciñas e vagalumes representa o que nós fomos, o que nós somos e o que nós seremos sempre, sempre, sempre.

Que a fogueira do esprito siga quentando as vosas vidas e que a fogueira do lume nunca deixe de quentar os vosos fogares.

Castelao, Alba de Groria

Descontando (16 de xullo)

Descontando horas...

Nervios. Tristeza. Esta última noite na miña camiña sempre me arroupa a tristeza.

E as bagoas sempre acoden no momento de pechar a porta e ver os tres pares de olliños de negro acibeche e aceso ámbar que deixo tras dela.



Pero cando o marcador se pon a cero, agroma o lume agochado no fondo do peito por meses de tinta e papeis. Chegou (case) a hora.

E temos moitos segredos que compartir coa antiga pedra desa casa que veu medrar unha vila enteira.

Algún día, serán esas pareden quen nos conten a nós os seus segredos. E nós, insignificantes puntos no tempo, esmoreceremos ante a súa grandeza.

Descontando (2 de xullo)

Descontando días.

catorce... (como a espera)

trece... (como un bico)

doce... (coma as galletas de chocolate)

once... (érase unha vez)

ufff...

Moito que descontar aínda. Moito que vivir.

Pero mataremos os calendarios de folla perenne,
voaremos sobre o tempo,
e afogaremos bágoas de salitre azul entre acordes nocturnos.

E a revolución chegará a tempo.