As veces penso que a nosa terra semella unha máxica illa chantada no océano, poboada por xentes atadas ao seu chan, ao seu mar, ao seu ceo. Xentes que miran ao mañán, pero sen dar as costas ao pasado. Xentes que abrazan un universo místico, panteísta, que mestura as vellas lendas co novo mundo. Xentes cun caracter peculiar, morriñento e ledo a un tempo. Xentes que xurden de entre as tebras camiñando cara un mañán.
Xentes. Terra. Mar. Maxia. Tebras...
As veces penso que a nosa terra se semella un pouco á mítica Illa de Avalon.
E na brétema agardamos un novo rexurdir.
Benvidos
No hay comentarios:
Publicar un comentario