Eu

A lembranza do tempo que foi. A incerteza do mañá que virá. Quen son? Que son?

Complicada, caprichosa, infantil...
Eterna competidora da lúa no seu inconstante devalar.
Sempre perdida á deriva nun mar de emocións, dúbidas e incertas certezas.
Sempre á espera, sempre alerta.
Pero á espera de que?

Tal vez á espera de que alguén me diga quen son.
Tal vez á espera dunha oportunidad para poder demostrar quen son.
Tal vez á espera de que alguén me coñeza tanto como para deter a marea.

A Praia

E unha vez máis vexo como esvaras entre os meus dedos como a fina area da praia que tantas veces soñeis pisar ao teu carón...

A praia durme baixo a fría lúa, lonxe, moi lonxe... tan lonxe que á miña cansa mirada xa lle costa alcanzala ata cos ollos pechados, afogada nun tempo que se agocha das lembranzas.

E pérdote unha vez máis...

(Praia de Fonforrón. Foto tirada de Panoramio)

A Brétema

As veces penso que a nosa terra semella unha máxica illa chantada no océano, poboada por xentes atadas ao seu chan, ao seu mar, ao seu ceo. Xentes que miran ao mañán, pero sen dar as costas ao pasado. Xentes que abrazan un universo místico, panteísta, que mestura as vellas lendas co novo mundo. Xentes cun caracter peculiar, morriñento e ledo a un tempo. Xentes que xurden de entre as tebras camiñando cara un mañán.

Xentes. Terra. Mar. Maxia. Tebras...

As veces penso que a nosa terra se semella un pouco á mítica Illa de Avalon.

E na brétema agardamos un novo rexurdir.

Benvidos