Beannachtaí na Féile Pádraig oraibh!

Am gaeth i m-muir
Am tond trethan
Am fuaim mara
Am dam secht ndirend
Am séig i n-aill
Am dér gréne
Am cain lubai
Am torc ar gail
Am he i l-lind
Am loch i m-maig
Am brí a ndai
Am bri i fodb fras feochtu
Am dé delbas do chind codnu
Coiche nod gleith clochur slébe
Cia on co tagair aesa éscai
Cia du i l-laig fuiniud gréne
Cia beir buar o thig tethrach
Cia buar tethrach tibi
Cia dám, cia dé delbas faebru a ndind ailsiu
Cáinte im gai, cainte gaithe

Nostalxia

É fermoso verse rodeada de libros que viviron tanto. É fermoso verse novamente aquí, entre estos vellos papeis sen dono, herdeiros da historia. Son fermosas as lembranzas de outro tempo, das risas, as postas de sol, e as cortinas de chuvia nas tormentosas tardes de calor.

É tan fermoso como triste non sentirse hoxe así.

Día raro.

Para vós. Ou tal vez só para min. Para escoitar unha e outra vez en bucle. Para atar as bágoas. Ou para chamalas.

Lembranzas

Chovía. A lúa estaba especialmente fermosa en Fonforrón. E no Bahía soaba isto:

Estudante II

Outra vez aquí sentada. Un efímero raio áureo descorreu aquela mollada cortina da ventá, como unha promesa.

Agora hai menos tinta, menos versos, e ata o calor é artificial.

Desta volta, os guerreiros durmen mentres reis sen rostro ocupan o seu lugar, baixo o aínda atento mirar de Audrey.

Esta vez, o metracrilato non chegaría, e os espellos son pequenas pozas de mercurio que non abondan para navegar.

Hoxe todo sigue igual. E porén tan distinto...

...palabras dos teus ollos sobre o mar...

Madrugada, o porto adormeceu, amor,
a lúa abanea sobre as ondas,
piso espellos antes de que saia o sol
na noite gardei a túa memoria.

Perderei outra vez a vida
cando rompa a luz nos cons,
perderei o día que aprendín a bicar
palabras dos teus ollos sobre o mar,
perderei o día que aprendín a bicar
palabras dos teus ollos sobre o mar.

Veu o loito antes de vir o rumor,
levouno a marea baixo a sombra.
Barcos negros sulcan a mañá sen voz,
as redes baleiras, sen gaivotas.

E dirán, contarán mentiras
pra ofrecerllas ó Patrón:
quererán pechar cunhas moedas, quizais,
os teus ollos abertos sobre o mar,
quererán pechar cunhas moedas, quizais,
os teus ollos abertos sobre o mar.

Madrugada, o porto despertou, amor,
o reloxo do bar quedou varado
na costeira muda da desolación.
Non imos esquecer, nin perdoalo.

Volverei, volverei á vida
cando rompa a luz nos cons
porque nós arrancamos todo o orgullo do mar,
non nos afundiremos nunca máis
que na túa memoria xa non hai volta atrás:
non nos humillaredes NUNCA MÁIS.

(Xabier Cordal)