23/6/09
Para tódalas meigas
Noite meiga. Noite de meigas. De lume, herbas e feitizos.
Misterio e escuridade. Fillas da lúa. Herdeiras dunha cultura milenaria. Nacidas na noite dos tempos, cun pé no que foi e outro que que está por ser.
Meigas. As miñas meigas. Para vós. Para nós...
...para as miñas meigas
19/6/09
Autocontrol
Nas últimas semanas parece que a miña vida consiste nun constante autocontrol. Teño que controlar o que penso, o que sinto, o que quixera berrar, a angustia, a ira... e xa non podo máis. Son un globo a piques de estoupar, e teño medo de levar por diante a quen máis me importe.
Pero hai veces que un non pode calar máis. E entón é demasiado tarde para lembrar o autocontrol.
Pero hai veces que un non pode calar máis. E entón é demasiado tarde para lembrar o autocontrol.
18/6/09
Sandalias
Chegou o verán. Si, xa é oficial.
Onte puxen as miñas sandalias laranxa. Doroty tiña uns zapatos vermellos. A Cenicienta uns de cristal. Eu, teño as miñas sandalias laranxa.
Son o meu talismán. Fanme sentir mellor. Máis alta, máis elegante, cómoda. Mellor conmigo mesma. Danme confianza.
Con elas bailei, bailei moito, subín a tarimas, a coches de choque e corrín polo castro de Baroña co primeiro raio de sol dalgunha primavera pasada.
Con elas déronme o bico máis doce que lembro.
Levabaas cando me perdin entre as "bambalinas" do escenario da Philadelphia ás sete da mañá o día anterior ao final de Lingüística.
Tamén naquelas noites de columpios e utopías do Son
Tamén as levaba o día que comezamos a montar Cabanas, e cheguei ao ensaio tres cuartos de hora tarde e en minifalda, alá por algún pasado mes de setembro
Son parte do vran. Pode que non me leven por un camiño de baldosas amarelas, nin me atopen un príncipe azul, pero é que eses están reservados para as princesas. Confórmome con que o show continúe, como diría Freddy Mercury...
Onte puxen as miñas sandalias laranxa. Doroty tiña uns zapatos vermellos. A Cenicienta uns de cristal. Eu, teño as miñas sandalias laranxa.
Son o meu talismán. Fanme sentir mellor. Máis alta, máis elegante, cómoda. Mellor conmigo mesma. Danme confianza.
Con elas bailei, bailei moito, subín a tarimas, a coches de choque e corrín polo castro de Baroña co primeiro raio de sol dalgunha primavera pasada.
Con elas déronme o bico máis doce que lembro.
Levabaas cando me perdin entre as "bambalinas" do escenario da Philadelphia ás sete da mañá o día anterior ao final de Lingüística.
Tamén naquelas noites de columpios e utopías do Son
Tamén as levaba o día que comezamos a montar Cabanas, e cheguei ao ensaio tres cuartos de hora tarde e en minifalda, alá por algún pasado mes de setembro
Son parte do vran. Pode que non me leven por un camiño de baldosas amarelas, nin me atopen un príncipe azul, pero é que eses están reservados para as princesas. Confórmome con que o show continúe, como diría Freddy Mercury...
16/6/09
Estudante
Unha cortina de auga na ventá. Ou quizais un raio de sol.
Aquí dentro todo é o mesmo.
Papeis e máis papeis, tinta, e Audrey mirándonos dende a mesa.
E aquí nada cambia. Calor e máis tinta.
Nostalxia do metacrilato, un espello improvisado, e máis papeis.
- algún verso rebelde agroma nunha espida marxe -
E todo sigue igual. Un día máis, un San Xoan máis.
Aquí dentro todo é o mesmo.
Papeis e máis papeis, tinta, e Audrey mirándonos dende a mesa.
E aquí nada cambia. Calor e máis tinta.
Nostalxia do metacrilato, un espello improvisado, e máis papeis.
- algún verso rebelde agroma nunha espida marxe -
E todo sigue igual. Un día máis, un San Xoan máis.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)
